تولید به هنگام یا Just in Time به چه معناست؟

در دنیای تولید و تدارکات، مدیریت موجودی به هنگام (Just in Time یا JIT) به شرکت‌ها کمک می‌کند تا هزینه‌های ذخیره‌سازی را کاهش داده و کیفیت را بهبود بخشند. مفهوم تولید به هنگام توسط شرکت تویوتا موتور در سال ۱۹۳۸ ایجاد شد و به شرکت‌ها کمک می‌کند تا ضایعات را کاهش داده و کلیه فرایندهای تولید را تنظیم کنند.

آیا مدیریت زمان به تنهایی برای هر شرکتی جواب می‌دهد؟ آیا شیوه‌های به هنگام شامل ایده‌های پیچیده‌ای مانند مدیریت ناب یا اصول کایزن است؟ اگرچه معرفی آن در ابتدا پیچیده به نظر می‌رسد، اما تولید به هنگام بدین معنی است که شرکت‌ها در هر اندازه می‌توانند خط تولید خود را بهبود بخشیده و رشد دهند.

تولید به هنگام چیست؟

دو تعریف از تولید به هنگام وجود داشته و به مکان شما در زنجیره تأمین بستگی دارد. فرایندی که تولید به هنگام برای تولیدکنندگان تعریف می‌کند، کاملا با فرایند تعریف‌شده برای مدیران تدارکات متفاوت است.

هدف از تولید به هنگام

سفارش موجودی کالا بر اساس نیاز به این معنی است که شرکت هیچ گونه سهام ایمنی در اختیار ندارد و با سطوح موجودی مداوم پایین کار می‌کند. این استراتژی به شرکت‌ها کمک می‌کند تا هزینه‌های موجودی و ضایعات را کاهش و کارایی را افزایش دهند. تولید به هنگام از تولیدکنندگان می‌خواهد در پیش‌بینی تقاضای محصولات خود بسیار دقیق عمل کنند.

مدیریت به هنگام موجودی یک استراتژی مدیریت موجودی برای کاهش هزینه مثبت است، اگرچه می‌تواند منجر به عرضه سهام شود. هدف تولید به هنگام، بهبود بازگشت سرمایه شرکت با کاهش هزینه‌های غیر ضروری است.

برخی از سیستم‌های مدیریت موجودی دیگر، تولید با چرخه کوتاه (SCM)، تولید با جریان مداوم (CFM) و تولید جریان تقاضا (DFM) هستند.

سیستم موجودی تولید به هنگام نشان‌دهنده تغییر فاصله از استراتژی قدیمی است که در آن تولیدکنندگان موجودی بسیار بیشتری از سهام و کالاهای خام را حمل می‌کردند، در صورتی که به دلیل تقاضای بیشتر نیاز به تولید واحدهای بیشتری داشتند.

تاریخچه تولید به هنگام

تکنیک مدیریت تولید به هنگام از ژاپن نشات گرفته و اغلب به تویوتا نسبت داده می‌شود. با این حال، بسیاری معتقدند که کارخانه‌های کشتی‌سازی ژاپن اولین کسانی هستند که این رویکرد را توسعه داده و با موفقیت به کار گرفتند. ریشه‌های آن در سه مورد دیده می‌شود: کمبود پول نقد ژاپن پس از جنگ، کمبود جا برای کارخانه‌های بزرگ و موجودی کالا و کمبود منابع طبیعی ژاپن. بنابراین ژاپنی‌ها روند خود را تغییر دادند و تولید به هنگام متولد شد.

اخبار مربوط به روند و موفقیت آن در سال ۱۹۷۷ به سواحل غربی رسید و از سال ۱۹۸۰ در ایالات متحده و سایر کشورهای پیشرفته پیاده‌سازی شد.

مدیریت تولید به هنگام

مدیریت تولید به هنگام که به عنوان سیستم تولید تویوتا نیز شناخته می‌شود، بر هم‌سویی تولید با عرضه و تقاضا و کاهش زمان ساخت کالا متمرکز است. با ورود مواد اولیه، کارخانه کالاهایی را تولید می‌کند که مورد تقاضا هستند و می‌توانند بلافاصله به سمت توزیع‌کنندگان، خرده‌فروشی‌ها و (در نهایت) مصرف‌کننده نهایی حرکت کنند.

جمع‌بندی

تولید به هنگام سیستمی است که باعث می‌شود کسب و کار شما با کارایی بیشتر و پسماندهای کمتری عمل کند. پیاده‌سازی چنین سیستمی هزینه‌های کسب و کار را کاهش و بهره‌وری را افزایش می‌دهد.