مدل WSJF برای اولویت‌بندی کارهای پروژه و محصول

Weighted Shortest Job First (WSJF) یک مدل اولویت‌بندی است که برای توالی کارها (به عنوان مثال ویژگی‌ها، قابلیت‌ها، و اپیک‌ها) برای تولید حداکثر سود اقتصادی استفاده می‌شود. در چارچوب SAFe، مدل WSJF با تقسیم هزینه تاخیر (Cost of Delay یا CoD) بر اندازه کار تخمین زده می‌شود.

در یک سیستم مبتنی بر جریان، به روز رسانی اولویت‌ها به طور مداوم بهترین نتایج اقتصادی را فراهم می‌کند. در چنین زمینه‌ای، به جای بازگشت سرمایه‌گذاری کاری نظری، این توالی کار است که بهترین نتیجه را ایجاد می‌کند.

برای این منظور، چارچوب SAFe از WSJF برای اولویت بندی بک‌لاگ‌ها با محاسبه هزینه نسبی تاخیر (CoD) و اندازه کار استفاده می‌کند. اولویت‌های بک‌لاگ به طور مداوم بر اساس ارزش نسبی کاربر و کسب و کار، عوامل زمانی، کاهش ریسک و توانمندسازی فرصت‌ها و اندازه نسبی کار به روز می‌شوند. مدل WSJF همچنین به راحتی و به طور خودکار هزینه‌های غرق شده (Sunk Costs) را نادیده می‌گیرد که یک اصل اساسی اقتصاد ناب است.

جزئیات

رِینِرتسن یک مدل جامع به نام WSJF را برای اولویت‌بندی کارها بر اساس اقتصاد جریان توسعه محصول ناب توصیف می‌کند. مدل WSJF با تقسیم هزینه تاخیر (CoD) بر مدت زمان محاسبه می‌شود. هزینه تاخیر پولی است که با تاخیر یا انجام ندادن یک کار پس از مدتی، از دست می‌رود. به عنوان مثال، اگر یک ویژگی آینده ۱۰۰۰۰۰ دلار در ماه ارزش داشته باشد و سه ماه تاخیر پیدا کند، هزینه تاخیر ۳۰۰۰۰۰ دلار خواهد بود.

کارهایی که می‌توانند بیشترین ارزش (یا هزینه تاخیر) را در کوتاه‌ترین مدت ارائه دهند، بهترین بازده اقتصادی را به دنبال دارند. همانطور که در چارچوب SAFe اعمال می‌شود، این مدل از برخی اصول اضافی جریان توسعه محصول پشتیبانی می‌کند، از جمله:

• در نظر گرفتن یک دیدگاه اقتصادی
• نادیده گرفتن هزینه‌های غرق شده
• انتخاب‌های مالی به طور مداوم
• استفاده از قوانین تصمیم‌گیری برای تمرکززدایی از تصمیم‌گیری و کنترل
• اگر فقط یک چیز را کمّی می‌کنید، این چیز باید هزینه تاخیر باشد

تصویر زیر تأثیر اعمال صحیح مدل WSJF راینرتسن را نشان می‌دهد. مناطقی که به رنگ آبی سایه‌دار شده‌اند، کل هزینه تاخیر را در هر مورد نشان می‌دهند. انجام کوتاه‌ترین کار وزن‌شده، بهترین حالت اقتصادی را با یک عامل بسیار بزرگ ارائه می‌دهد.

(نکته: همانطور که در تصویر زیر نشان داده شده است، رینرتسن از مقادیر واقعی پولی برای هزینه تاخیر و طول تخمینی طول مدت کار استفاده می‌کند، در حالی که چارچوب SAFe تخمین نسبی را با استفاده از یک دنباله فیبوناچی اصلاح شده اعمال می‌نماید، که در ادامه این مقاله توضیح داده شده است.)

برآورد هزینه تأخیر

در چارچوب SAFe، «کارها» ویژگی‌ها، قابلیت‌ها و اپیک‌هایی هستند که در بک‌لاگ‌های مربوطه زندگی می‌کنند. با این حال، از آنجایی که تعیین هزینه کل تاخیر برای کارهایی که هرگز اجرا نشده‌اند می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، SAFe از یک پروکسی برای هزینه تاخیر استفاده می‌کند که اندازه کار را نسبت به سایر کارهای موجود در لیست تخمین می‌زند. سه جزء اصلی به هزینه تاخیر کمک می‌کنند:

• ارزش کسب و کار-کاربر: ارزش نسبی برای مشتری یا کسب و کار چقدر است؟ آیا کاربران ما این را به آن ترجیح می‌دهند؟ تاثیر درآمد بر کسب و کار ما چیست؟ آیا در صورت تأخیر، جریمه بالقوه یا اثرات منفی دیگری وجود دارد؟

• اهمیت زمان: چگونه ارزش کاربر-کسب و کار در طول زمان کاهش می‌یابد؟ آیا مهلت مشخصی وجود دارد؟ آیا آن‌ها منتظر ما خواهند بود یا به راه حل دیگری روی می‌آورند؟ آیا نقاط عطفی در مسیر بحرانی تحت تأثیر این موضوع وجود دارد؟ در حال حاضر چه تاثیری بر رضایت مشتری دارد؟

• کاهش ریسک-ارزش فعال‌سازی فرصت: این چه تأثیر دیگری برای کسب و کار ما دارد؟ آیا ریسک این تحویل یا تحویل‌های آینده را کاهش می‌دهد؟ آیا اطلاعاتی که دریافت خواهیم کرد ارزشی دارد؟ آیا این ویژگی فرصت‌های جدیدی را برای کسب و کار فراهم می‌کند؟

تیم‌ها با استفاده از همان اعداد فیبوناچی اصلاح‌شده مانند «تخمین پوکر»، آیتم‌های بک‌لاگ را با یکدیگر مقایسه می‌کنند. سپس هزینه تاخیر (نسبی) به صورت زیر محاسبه می‌شود:

تخمین مدت زمان کار

مورد بعدی در معادله، مدت زمان کار است. تعیین آن نیز می‌تواند بسیار دشوار باشد، به خصوص در اوایل، زمانی که سخت است بگوییم چه کسی کار را انجام خواهد داد یا چه تخصیص ظرفیتی را می‌توان اعمال کرد. خوشبختانه، اندازه کار یک پروکسی خوب برای مدت زمان است. (اگر من تنها کسی باشم که چمن‌زنی می‌کنم، و حیاط جلویی سه برابر بزرگ‌تر از حیاط خلوت است، جلوی آن سه برابر بیشتر طول می‌کشد.) با استفاده از اندازه کار، ما یک محاسبه ساده برای مقایسه کارها از طریق مدل WSJF داریم؛ همانطور که تصویر زیر نشان می‌دهد: